Mijn levens verhaal tot nu toe
Ik ben Martin van de Krift en ben geboren op 1969 in Rotterdam. En ik heb één broertje, en later kreeg ik er nog een stiefzuster bij, uit een tweede huwelijk van mijn vader. De eerste anderhalf jaar van mijn leven heb ik doorgebracht in een ziekenhuis met geelzucht. En toen ik eindelijk naar huis mocht moesten mijn ouders eerst een andere woning zoeken omdat ik allergisch was voor de kooklucht van de buitenlandse buren. We verhuisde naar Hoogvliet aan de oude Maas, het was daar wel een leuke tijd om als kind te spelen. Aan de oude Maas, lekker fikkie steken dat was daar geen probleem, vond ook de politie, water genoeg bij de hand. Helaas scheidde mijn ouders toen ik een jaar of 3 was. Later hoorde ik van mijn vader dat het onder traumatische omstandigheden had plaats gevonden, voor hem. En stelde ik mij de vraag: hoe ziek is deze wereld? Op mijn zesde jaar werd ik in een burgerweeshuis geplaatst omdat mijn moeder mij niet aan kon door psychische problemen. Daar heb ik tot mijn twaalfde jaar gewoond. Ook daar heb ik wel leuke herinneringen aan, bv, ik mocht daar voor de dieren zorgen. Op twaalfjarige leeftijd moest ik weer bij mijn moeder gaan wonden. Dat ging al gauw weer fout. En heeft ze mij in het jongeren internaat in Harreveld laten plaatsen. Daar ging het ook helemaal fout, na drie maanden liep ik daar weg en ging weer terug naar mijn moeder. Mijn moeder heel boos en belde mijn vader op dat hij mij moest halen, toen kwam ik in een caravan naar de Molenpolder in Maarssen, bij mijn vader. Mij pa heeft mij toen wat acceptabel woord gebruik bij gebracht, ik sprak Rotterdamse straat taal vol met grof klinkende ziektes, ik wist niet beter , daar had ik in geleefd De omgeving waar je opgroeit, speelt een grote invloed. Na een half jaar moest ik ook daar weer weg, want mijn moeder heeft mij via contacten die zij had, laten plaatsen in de jeugd psychiatrie, in Franiker. Ze gunde het mij niet dat ik bij mijn vader was, en het liefst had ze mij ook nog graag in Moskou willen plaatsen. Mijn moeder met haar psychische problemen heeft veel leugens over mij uitgestort, ook dat mijn vader niet mijn vader zou zijn, en ze vond lichamelijke mishandeling ook heel gewoon. Ik kan het gelukkig wat relativeren, en heb de keuze gemaakt om die circel te door breken. De oorsprong van mijn moeder haar problemen zijn ook voortgekomen dat ze is misbruikt door haar vader. Ik geloof dat mijn moeder wel heeft geprobeerd een goede moeder te zijn maar dat ze niet wist wat dat was! Franeker daar heb ik van mijn dertiende tot mijn negentiende jaar gewoond. Na een gesprek met de directeur, en nadat de directeur met mijn moeder had gebeld, was het voor die man duidelijk dat ik voorlopig niet naar mijn moeder terug mocht, dat zou desastreus geweest zijn voor mij. Tot mijn negentiende ben ik daar geweest, het ging daar goed, en soms moest ik de isoleer cel wel in als ik weer wat had uitgevreten, je bent jong hé en je wilt wat. Ik heb daar met een personeelslid Joham Visser vele avonden mahjong gespeeld. Op mijn veertiende jaar kreeg ik ook de hele verantwoording over de kinderboerderij, en op mijn vijftiende ook het financiële gebeuren, ik was voor de hele toko verantwoordelijk, inkoop van voer, tot het naar de dierenarts gaan. En zelfs werd ik op een keer aangesproken of ik mij zelf wel loon gaf uit het budget?
Nee, het is toch de rekening voor de dieren? Nee hoor ik moest daar ook loon voor mij vanaf halen, en niet zo weinig, duizend gulden per maand, met terugwerkende kracht van zes maanden, mensen dat was een kapitaal voor een knaapje van 15 jaar. Ik kreeg ineens zesduizend gulden op mijn rekening. Helaas kon ik niet omgaan met zoveel geld, ik heb het helaas opgemaakt aan drank en drugs. Ik heb daar intern les gekregen, maar volgens mij heb ik meer aan de leeraren geleerd over de Engelse taal, en computers, dan anders om. Want mijn eerste vriendin was ook een Australische, en ik keek veel Engelse tv programma’s. Toen ik achttien werd kreeg ik boven op de duizend gulden, ook nog eens een uitkering van het GAK, zodat ik niet meer naar zijn moeder terug hoefde te gaan vond de directeur/ psycholoog maar op eigen benen kon staan. Maar wat hij niet wist, was dat dit jaren later toch gebeurde. Jaren later toen ik 27 jaar was in 1996 heb ik eens met een geladen pistool klaar gestaan om haar dood te schieten, omdat ze al die jaren gewoon was door gegaan met haar lichamelijke en geestelijke mishandelingen. Van Franiker ben ik naar de Meijer stichting gegaan, dat is een resocialisatiehuis, als voorbereiding voor de terugkeer in de maatschappij. Daar was weinig goeds te leren, en dan heb ik het over de mede bewoners, ze wilde mij leren inbreken in huizen en auto’s, dat is eerder asosialisatie volgens mij. Er was geen overzicht de leiding had het allemaal niet in de gaten, na 2,5 jaar weggegaan, tijdelijk naar mijn moeder, ik had geen andere keuze, maar dat liep weer helemaal fout, ik raakte kompleet doorgedraaid en werd door de politie afgevoerd naar het Delta ziekenhuis, afdeling psychiatrie. Waar ze mij volpropte met medicijnen waardoor ik een zombie werd, en omdat ik daar alleen maar van sliep werd ik ook daar weg gestuurd, en daar iel niet over te praten. Toen ben ik op kamers gegaan, en daar opgelicht door een medebewoner, en moest ook daaruit,omdat de kamer was onderverhuurt. ik kwam op straat met schuld, en leerde Irma kennen, we gingen samen wonen, maar helaas Irma had een probleem verslaafd aan video’s waar al het geld in ging zitten, er werd geen huur, geen gas,licht en water meer betaald, en als klap op de vuurpijl trof ik haar met haar neef aan in ons bed. Die gast naakt de straat op geslingerd, dat is een verhaal apart, ik kan er nu om lachen, maar toen ging ik wel door de rooie. Irma kon ook vertrekken, ik heb de huur opgezegd en ben daar ook vertrokken, ik heb toen diverse banen gehad en ben toen uiteindelijk in Eindhoven terecht gekomen. Daar kwam ik in contact met de verkeerde mensen, en heb een drugreis gedaan, en gepakt op Aruba, daar ging ik de bajes in, later naar Nederland verplaats naar de glasbak in Schagen, via Heerhugowaard naar een half open kamp, naar Utrecht naar Exodus. Daar vertelde iemand leugens over mij en moest ik weg, en stuurde ze mij naar Haarlem in de koepel. Ik heb daar hard gewerkt, en kreeg toen ik in vrijheid werd gesteld een aardig zakcentje mee wat ik in de inrichting had verdiend, en ik kreeg een compliment van een bewaker. Die zei: je bent een echte werk junk, nou, dat is in ieder geval beter dan een heroïne junk. Ik heb de drank en de drugs op mijn 19 de jaar achter mij gelaten, omdat ik wel in de gaten had dat dat de verkeerde kant op ging. Waarom ik dan toch die drugsreis gedaan heb, dat is ook een heel verhaal, maar laat ik het hierop houden, ik dacht dat ik een schuld had opgelopen van meer dan twee en een halve ton, maar gelukkig was dat wat later bleek een vergissing. Na Haarlem via IJmuiden naar Utrecht gegaan, toen via facebook Carol leren kennen, die is toen naar Nederland gekomen, en we zijn samen naar Berlijn gegaan. We zijn op een gegeven moment getouwd in Kopen hagen, na wat verwikkelingen, maar toch weer terug gegaan naar Berlijn. Ik heb daar werk gevonden, ik sprak vloeien Duits en Engels wat mij daar erg bij hielp. Maar toch liep dat ook vast omdat ik een ongeluk kreeg, mijn werk verloor, en we dakloos werden.
Toen is Carol terug gegaan naar Amerika, en kreeg een no vlay order, ze mocht niet meer vliegen door haar gezondheid, en ik mocht Amerika helaas niet in door mijn strafblad. We zijn daardoor gescheiden, en ik ben terug naar Utrecht gegaan, en terecht gekomen in het dakloze circuit. Ik kreeg steun van het leger des heils, die voor een kamer zorgde, en belande ik in de schuldhulpverlening, waardoor ik van die problemen verlost werd. Ik kwam voor het eerst in aanraking met het geloof in Alkmaar, daar stond iedere week iemand te evangeliseren, en hoe ik hem ook probeerde te ontlopen, ik kwam hem iedere keer weer tegen. Op een gegeven moment zei ik tegen mij zelf: o.k ik geef het op, ik ga met die man in gesprek. En in het begin dacht ik, je klets uit je nek, maar op een gegeven moment ben ik toch met hem naar zijn huiskerk gegaan. En toen is de nieuwsgierigheid gekomen, en zag ik: er is toch meer, en heb mij bekeerd en laten dopen. In Utrecht ben ik eerst een poosje naar een Antilliaanse kerk geweest. En toen nam een collega mij een keer mee naar de voedselbank, die ik regelmatig ben gaan bezoeken, en daarna heb ik mij ook verbonden aan de BK. Door corona is het contact met de BK achteruit gegaan, maar ik was ook wel bij de Samuël Friends groep, eventjes weg geweest, door vrijwilligers werk, maar ook weer terug gekomen. Net op het moment dat ik een ongeluk kreeg met de scooter waarop ik mijn been brak en helemaal vast kwam te zitten. Dat lijkt erg, en dat is het ook, maar in dat ongeluk heb ik ook Gods hand ervaren, in een fractie van een seconde reageerde ik om mijn stuur om te gooien anders had de klap catastrofaal kunnen worden voor mij. Ik zou een jaar nodig hebben werd mij gezegd, met revalidatie, maar na vijf maanden kan ik al met het been lopen, en is revalidatie zelfs niet meer nodig. Waar God ook bij helpt in deze moeilijk tijd, dat is dat mijn huisje helemaal op orde komt. Dit is ook pijnlijk in de openbaring gekomen, dat ik daar zelf niet zo goed in ben, maar daardoor is er wel genezing, ook op dat terrein Ik heb hulp van alle kanten gekregen daarvoor, zelf een neefje, ‘harly’, die mij via PGB mag komen helpen, met alles in orde maken. Er is een groep die mijn tuin helemaal aan kant heeft gemaakt. Hierin zie ik dat je zelfs als ben je een christen het nog niet altijd in je leven op rozen gaat. Maar ik dank God, dat Hij naar mij om kijkt, in deze praktische dingen, maar ook de geestelijke dingen die hieraan ten grondslag liggen pakt hij aan. Door vriendschappen in de groep, die mij regelmatig komen bezoeken, mij niet alleen hebben gelaten, en met mij hebben gebeden, en Bijbel studie doen. De Heer gaat met mij een weg van genezing voor mijn hele lichaam, en geest, en huis, prachtig. Dat is onze hemelse Vader die naar zijn kinderen omkijkt, door alles heen is Hij bij mij. Ik doe op dit moment een studie over Jozef, ik vind dat ik wel een beetje op hem lijkt.
Ik ben Martin van de Krift en ben geboren op 1969 in Rotterdam. En ik heb één broertje, en later kreeg ik er nog een stiefzuster bij, uit een tweede huwelijk van mijn vader. De eerste anderhalf jaar van mijn leven heb ik doorgebracht in een ziekenhuis met geelzucht. En toen ik eindelijk naar huis mocht moesten mijn ouders eerst een andere woning zoeken omdat ik allergisch was voor de kooklucht van de buitenlandse buren. We verhuisde naar Hoogvliet aan de oude Maas, het was daar wel een leuke tijd om als kind te spelen. Aan de oude Maas, lekker fikkie steken dat was daar geen probleem, vond ook de politie, water genoeg bij de hand. Helaas scheidde mijn ouders toen ik een jaar of 3 was. Later hoorde ik van mijn vader dat het onder traumatische omstandigheden had plaats gevonden, voor hem. En stelde ik mij de vraag: hoe ziek is deze wereld? Op mijn zesde jaar werd ik in een burgerweeshuis geplaatst omdat mijn moeder mij niet aan kon door psychische problemen. Daar heb ik tot mijn twaalfde jaar gewoond. Ook daar heb ik wel leuke herinneringen aan, bv, ik mocht daar voor de dieren zorgen. Op twaalfjarige leeftijd moest ik weer bij mijn moeder gaan wonden. Dat ging al gauw weer fout. En heeft ze mij in het jongeren internaat in Harreveld laten plaatsen. Daar ging het ook helemaal fout, na drie maanden liep ik daar weg en ging weer terug naar mijn moeder. Mijn moeder heel boos en belde mijn vader op dat hij mij moest halen, toen kwam ik in een caravan naar de Molenpolder in Maarssen, bij mijn vader. Mij pa heeft mij toen wat acceptabel woord gebruik bij gebracht, ik sprak Rotterdamse straat taal vol met grof klinkende ziektes, ik wist niet beter , daar had ik in geleefd De omgeving waar je opgroeit, speelt een grote invloed. Na een half jaar moest ik ook daar weer weg, want mijn moeder heeft mij via contacten die zij had, laten plaatsen in de jeugd psychiatrie, in Franiker. Ze gunde het mij niet dat ik bij mijn vader was, en het liefst had ze mij ook nog graag in Moskou willen plaatsen. Mijn moeder met haar psychische problemen heeft veel leugens over mij uitgestort, ook dat mijn vader niet mijn vader zou zijn, en ze vond lichamelijke mishandeling ook heel gewoon. Ik kan het gelukkig wat relativeren, en heb de keuze gemaakt om die circel te door breken. De oorsprong van mijn moeder haar problemen zijn ook voortgekomen dat ze is misbruikt door haar vader. Ik geloof dat mijn moeder wel heeft geprobeerd een goede moeder te zijn maar dat ze niet wist wat dat was! Franeker daar heb ik van mijn dertiende tot mijn negentiende jaar gewoond. Na een gesprek met de directeur, en nadat de directeur met mijn moeder had gebeld, was het voor die man duidelijk dat ik voorlopig niet naar mijn moeder terug mocht, dat zou desastreus geweest zijn voor mij. Tot mijn negentiende ben ik daar geweest, het ging daar goed, en soms moest ik de isoleer cel wel in als ik weer wat had uitgevreten, je bent jong hé en je wilt wat. Ik heb daar met een personeelslid Joham Visser vele avonden mahjong gespeeld. Op mijn veertiende jaar kreeg ik ook de hele verantwoording over de kinderboerderij, en op mijn vijftiende ook het financiële gebeuren, ik was voor de hele toko verantwoordelijk, inkoop van voer, tot het naar de dierenarts gaan. En zelfs werd ik op een keer aangesproken of ik mij zelf wel loon gaf uit het budget?
Nee, het is toch de rekening voor de dieren? Nee hoor ik moest daar ook loon voor mij vanaf halen, en niet zo weinig, duizend gulden per maand, met terugwerkende kracht van zes maanden, mensen dat was een kapitaal voor een knaapje van 15 jaar. Ik kreeg ineens zesduizend gulden op mijn rekening. Helaas kon ik niet omgaan met zoveel geld, ik heb het helaas opgemaakt aan drank en drugs. Ik heb daar intern les gekregen, maar volgens mij heb ik meer aan de leeraren geleerd over de Engelse taal, en computers, dan anders om. Want mijn eerste vriendin was ook een Australische, en ik keek veel Engelse tv programma’s. Toen ik achttien werd kreeg ik boven op de duizend gulden, ook nog eens een uitkering van het GAK, zodat ik niet meer naar zijn moeder terug hoefde te gaan vond de directeur/ psycholoog maar op eigen benen kon staan. Maar wat hij niet wist, was dat dit jaren later toch gebeurde. Jaren later toen ik 27 jaar was in 1996 heb ik eens met een geladen pistool klaar gestaan om haar dood te schieten, omdat ze al die jaren gewoon was door gegaan met haar lichamelijke en geestelijke mishandelingen. Van Franiker ben ik naar de Meijer stichting gegaan, dat is een resocialisatiehuis, als voorbereiding voor de terugkeer in de maatschappij. Daar was weinig goeds te leren, en dan heb ik het over de mede bewoners, ze wilde mij leren inbreken in huizen en auto’s, dat is eerder asosialisatie volgens mij. Er was geen overzicht de leiding had het allemaal niet in de gaten, na 2,5 jaar weggegaan, tijdelijk naar mijn moeder, ik had geen andere keuze, maar dat liep weer helemaal fout, ik raakte kompleet doorgedraaid en werd door de politie afgevoerd naar het Delta ziekenhuis, afdeling psychiatrie. Waar ze mij volpropte met medicijnen waardoor ik een zombie werd, en omdat ik daar alleen maar van sliep werd ik ook daar weg gestuurd, en daar iel niet over te praten. Toen ben ik op kamers gegaan, en daar opgelicht door een medebewoner, en moest ook daaruit,omdat de kamer was onderverhuurt. ik kwam op straat met schuld, en leerde Irma kennen, we gingen samen wonen, maar helaas Irma had een probleem verslaafd aan video’s waar al het geld in ging zitten, er werd geen huur, geen gas,licht en water meer betaald, en als klap op de vuurpijl trof ik haar met haar neef aan in ons bed. Die gast naakt de straat op geslingerd, dat is een verhaal apart, ik kan er nu om lachen, maar toen ging ik wel door de rooie. Irma kon ook vertrekken, ik heb de huur opgezegd en ben daar ook vertrokken, ik heb toen diverse banen gehad en ben toen uiteindelijk in Eindhoven terecht gekomen. Daar kwam ik in contact met de verkeerde mensen, en heb een drugreis gedaan, en gepakt op Aruba, daar ging ik de bajes in, later naar Nederland verplaats naar de glasbak in Schagen, via Heerhugowaard naar een half open kamp, naar Utrecht naar Exodus. Daar vertelde iemand leugens over mij en moest ik weg, en stuurde ze mij naar Haarlem in de koepel. Ik heb daar hard gewerkt, en kreeg toen ik in vrijheid werd gesteld een aardig zakcentje mee wat ik in de inrichting had verdiend, en ik kreeg een compliment van een bewaker. Die zei: je bent een echte werk junk, nou, dat is in ieder geval beter dan een heroïne junk. Ik heb de drank en de drugs op mijn 19 de jaar achter mij gelaten, omdat ik wel in de gaten had dat dat de verkeerde kant op ging. Waarom ik dan toch die drugsreis gedaan heb, dat is ook een heel verhaal, maar laat ik het hierop houden, ik dacht dat ik een schuld had opgelopen van meer dan twee en een halve ton, maar gelukkig was dat wat later bleek een vergissing. Na Haarlem via IJmuiden naar Utrecht gegaan, toen via facebook Carol leren kennen, die is toen naar Nederland gekomen, en we zijn samen naar Berlijn gegaan. We zijn op een gegeven moment getouwd in Kopen hagen, na wat verwikkelingen, maar toch weer terug gegaan naar Berlijn. Ik heb daar werk gevonden, ik sprak vloeien Duits en Engels wat mij daar erg bij hielp. Maar toch liep dat ook vast omdat ik een ongeluk kreeg, mijn werk verloor, en we dakloos werden.
Toen is Carol terug gegaan naar Amerika, en kreeg een no vlay order, ze mocht niet meer vliegen door haar gezondheid, en ik mocht Amerika helaas niet in door mijn strafblad. We zijn daardoor gescheiden, en ik ben terug naar Utrecht gegaan, en terecht gekomen in het dakloze circuit. Ik kreeg steun van het leger des heils, die voor een kamer zorgde, en belande ik in de schuldhulpverlening, waardoor ik van die problemen verlost werd. Ik kwam voor het eerst in aanraking met het geloof in Alkmaar, daar stond iedere week iemand te evangeliseren, en hoe ik hem ook probeerde te ontlopen, ik kwam hem iedere keer weer tegen. Op een gegeven moment zei ik tegen mij zelf: o.k ik geef het op, ik ga met die man in gesprek. En in het begin dacht ik, je klets uit je nek, maar op een gegeven moment ben ik toch met hem naar zijn huiskerk gegaan. En toen is de nieuwsgierigheid gekomen, en zag ik: er is toch meer, en heb mij bekeerd en laten dopen. In Utrecht ben ik eerst een poosje naar een Antilliaanse kerk geweest. En toen nam een collega mij een keer mee naar de voedselbank, die ik regelmatig ben gaan bezoeken, en daarna heb ik mij ook verbonden aan de BK. Door corona is het contact met de BK achteruit gegaan, maar ik was ook wel bij de Samuël Friends groep, eventjes weg geweest, door vrijwilligers werk, maar ook weer terug gekomen. Net op het moment dat ik een ongeluk kreeg met de scooter waarop ik mijn been brak en helemaal vast kwam te zitten. Dat lijkt erg, en dat is het ook, maar in dat ongeluk heb ik ook Gods hand ervaren, in een fractie van een seconde reageerde ik om mijn stuur om te gooien anders had de klap catastrofaal kunnen worden voor mij. Ik zou een jaar nodig hebben werd mij gezegd, met revalidatie, maar na vijf maanden kan ik al met het been lopen, en is revalidatie zelfs niet meer nodig. Waar God ook bij helpt in deze moeilijk tijd, dat is dat mijn huisje helemaal op orde komt. Dit is ook pijnlijk in de openbaring gekomen, dat ik daar zelf niet zo goed in ben, maar daardoor is er wel genezing, ook op dat terrein Ik heb hulp van alle kanten gekregen daarvoor, zelf een neefje, ‘harly’, die mij via PGB mag komen helpen, met alles in orde maken. Er is een groep die mijn tuin helemaal aan kant heeft gemaakt. Hierin zie ik dat je zelfs als ben je een christen het nog niet altijd in je leven op rozen gaat. Maar ik dank God, dat Hij naar mij om kijkt, in deze praktische dingen, maar ook de geestelijke dingen die hieraan ten grondslag liggen pakt hij aan. Door vriendschappen in de groep, die mij regelmatig komen bezoeken, mij niet alleen hebben gelaten, en met mij hebben gebeden, en Bijbel studie doen. De Heer gaat met mij een weg van genezing voor mijn hele lichaam, en geest, en huis, prachtig. Dat is onze hemelse Vader die naar zijn kinderen omkijkt, door alles heen is Hij bij mij. Ik doe op dit moment een studie over Jozef, ik vind dat ik wel een beetje op hem lijkt.